Dva koraka naprijed, tri nazad. Tako izgleda srpski fudbal u smiraj 2018. koja je donijela i radost i kontroverze u gotovo podjednakim količinama. Crvena Zvezda je postala prvi srpski klub koji se dočepao Lige šampiona poslije osam godina, reprezentacija je poslije istog vremenskog intervala zaigrala na Svjetskom prvenstvu i kasnije uspješno prošla grupu Lige nacija, a kao “ružno pače” i kočničar u cijeloj priči o podizanju ugleda ovdašnjeg fudbala ostaje Superliga, elitni rang ovdašnjeg fudbala, koji nikako ne potvrđuje taj epitet. Naprotiv…
Praksa je da se prilikom sumiranja odlazeće godine u prvi plan ističu pozitivne stvari sa željom da dožive reprizu u novoj, ali žmurenje nad pojavama koje “izjedaju” najvažniju sporednu stvar na svjetu kod nas sigurno ne predstavlja riješenje za ozdravljenje. Otud i naredni redovi kao opomena i podsjetnik na anomalije koje imaju tendenciju da postanu hronične. Ako već to i nisu.
Tvrdnja direktora nacionalnih asocijacija UEFA Zorana Lakovića u jučerašnjoj izjavi da se Srbija ozbiljno penje ka vrhu liste zemalja sa brojem sumnjivih utakmica (po prijavama “Sport Radara”) u okviru saveznog ranga takmičenja potvrda je da buka koja se samo sporadično čuje i samo od nekoliko klubova nije hir ili stvaranje alibija, već surova realnost.
Činjenica da su kvote na pojedinim utakmicama Super i Prve lige tokom jeseni bile “obarane do patosa” su zasmijavale svakog ko se imalo razumije u tu materiju. To gotovo nedvosmisleno ukazuje na to da u srpskom fudbalu postoje pojedinci koji vole i umiju da spajaju lijepo sa korisnim. Na štetu kladionica, ali što je po srbijanski fudbal pogubnije i na štetu gledalaca koji su počeli da izbjegavaju stadione jer ne žele da im se serviraju lažne utakmice, lažni golovi, lažni osmjesi… I poslije će se mnogi čuditi ukoliko UEFA uvede prinudnu upravu nad srpskim fudbalom.
Vrh ledenog brijega je svakako utakmica Proleter – Radnički Niš gdje je u samo nekoliko minuta viđeno sve pred čim se žmuri, a nikako ne bi smijelo. Ničim izazvan penal, još smješniji autogol i preokret koji je gle čuda “namirisan” od strane većine kladionica, pa je već u poluvremenu bilo zabranjeno klađenje uživo na pomenutu utakmicu. I od tada pa do danas, a prošlo je skoro dva mjeseca – nikom ništa. Kao da je lakše vjerovati u ono što se servira ili zataškava, nego u ono što vidimo svojim očima.
Drugi faktor “nagrizanja” svega što bi moglo da donese plus ovdašnjem fudbalu su sudije i njihovo upadljivo dijeljenje (ne) pravde. Srđan Obradović je na kraju prethodne sezone čak i privođen zbog “privremenog sljepila”, pa je knjiga sa navodno osam “specijalaca” pod okriljem sudijske organizacije spala na “sedmoricu veličanstvenih”, koji iz nedelje u nedelju po potrebi prekrajaju pravila fudbalske igre. Poslije čitavog niza odluka koje su vidljive i golim okom, a suđene su protivno pravilima fudbalske igre, ostaje veliko pitanje da li bi i uvođenje VAR tehnologije promjenilo bilo šta, jer je jasno da postoje arbitri koji vide samo ono što žele da vide ili “moraju da vide”.
Posljednje kolo jeseni koje je donijelo cirkus sa pomjeranjem termina utakmica po nejasnim aršinima je pokazalo da i u Zajednici superligaša postoje ljudi bez konkretne vizije i stava, s obzirom na to da se niko nije dosjetio da pomjeri cijelo kolo za proljeće. Tada ni klubovi ni reprezentacija nemaju vanredne aktivnosti koje bi ukočile normalno odigravanje fudbalskih utakmica. A o tome da stadione i terene za iznenađenje u vidu snijega u decembru nemamo nekom drugom prilikom.
Reprezentacija Srbije se u godini na izmaku diči učešćem na Svjetskom prvenstvu u Rusiji i uspješno završenim poslom u grupi Lige nacija, ali je simptomatično to što “orlove” iz utakmice u utakmicu gleda sve manje ljudi.
Pretjerano bi bilo reći da reprezentaciju više niko ne želi da gleda, ali stoji činjenica da bi bez podijeljenih ulaznica školarcima tribine “Rajka Mitića” i stadiona Partizana bile sablasno prazne tokom utakmica sa Litvanijom, Rumunijom i Crnom Gorom.
