Rukometaši Srbije izgubili su šanse da se plasiraju u polufinale Evropskog prvenstva i večeras će odmjeriti snage sa repezentacijom čija je najveća zvijezda čovjek rođen upravo u Srbiji.
Dugi niz godina Francuska se ne može zamisliti bez Nikole Karabatića koji je rođen u Nišu 11. aprila 1984. Nikolin otac Branko Karabatić je Hrvat iz okoline Trogira kojeg je kao profesionalnog rukometaša put odveo u Niš gdje je branio za Železničar i upoznao Radmilu, Srpkinju iz Aleksinca sa kojom se oženio. Pošto je Branko dobio trenerski posao u Francuskoj porodica se preselila, a drugo dijete, Luku, dobili su četiri godine poslije Nikole u Strazburu. Sa 16 godina Nikola je zaigrao za Monpelje koji je bio u vrhu francuskog rukometa i osvajao je titule. Tu je ostao do 2005. kada je postao član njemačkog Kila iz najače lige svijeta.
Nakon četiri godine bilo mu je dosta Njemačke pa se vratio u Monpelje koji je i dalje imao prejak tim pa je u novom mandatu ostao naredne četiri sezone. Nakon kratkotrajne epizode u univerzitetskom klubu iz Pariza tokom 2013. prešao je u Barselonu za koju je igrao dvije godine. Bogati vlasnici Pari Sen Žermena nisu štedjeli pare da sklope najjači tim svijeta kojeg nisu mogil da zamisle bez Karabatića pa su ga angažovali 2015.
Organizator je igre i igra na poziciji lijevog i srednjeg beka, a njegov rukometni put posut je trofejima koje je veoma taško pobrojati, ali krenimo redom.
Sa Monpeljeom je osvojio sedam titula šampiona Francuske, šest Kupova, pet Liga kupova, dva Superkupa i jednu Ligu šampiona. Sa Kilom je stigao do četiri šampionske titule, po tri Kupa i Superkupa Njemačke te po jednog trofeja u Ligi šampiona i Superkupu Evrope. U dresu Barselone stigao je do po dvije titule prvaka Španije, Kupa, Superkupa, Liga kupa, jedne Lige šampiona i dva Svjetska klupska prvenstva. Sa PSŽ-om je stigao do po dva prvenstva i Superkupa Francuske jednog Liga kupa i jedne Lige šampiona.
Za seniorsku reprezentaciju Francuske nastupa od 2000. godine. Osvojio je dvije zlatne medalje na Olimpijskim igrama 2008. u Pekingu i 2012. u Londonu. Na svjetskim prvenstvima osvajao je bronzane medalje u Portugaliji 2003. i Tunisu 2005., dok je zlatnu medalju osvajao u Hrvatskoj 2009., Švedskoj 2011 i Tunisu 2015. Na evropskim prvenstvima osvojao je bronze u Norveškoj 2008. i tri zlata u Švajcarskoj 2006., Austriji 2010. i Danskoj 2014. Bio je dio najbolje postave prvenstva na EP 2004. i SP 2007, najbolji srednji bek SP 2009, najbolji igrač EP 2008. i SP 2011, najbolji strijelac EP 2008. (sa Ivanom Balićem i Larsom Kristijansenom), sportista godine u Kilu 2006, dok je 2008 u tradicionalnom izboru Handball Woche proglašen je najboljim rukometašem Njemačke što je bilo tek drugi put od 1978. da je jedan ne-Nijemac ponio tu titulu. Bio je najkorisniji igrač EP 2014. u Danskoj.
