Kao što je bio veliki ratnik na terenu kao fudbaler, takav je i kao trener. Španski klub doveo je do evropskih visina iako su mnogo sumnjali u njega kada je sjeo na klupu.
Dijego Pablo Simeone poznatiji pod nadimkom Čolo usadio je svojim igračima ratnički mentalitet pa oni u svakom meču daju i više od svog maksimuma te se već sezonama bore za najvažnije trofeje. Rođen je 1970. godine u Buenos Ajresu i fudbal je počeo igrati u Velez Sarsfildu za koji je nastupao od 1987. do 1990, a kada je imao 14 godina trener Viktorio Spineto dao mu je nadimak Čolo jer je svojom požrtvovanom igrom podsjećao na prezimenjaka Karmela sa kojim nije u rodu.
Prvi evropski izlet imao je u zemlju koja je te godine bila domaćin Svjetskog prvenstva. Stigao je u italijansku Pizu i tu ostao dvije sezone. Dobre partije preporučile su ga Sevilji gdje je takođe bio dvije sezone da bi zatim stigao u Atletiko i tu u potpunosti zablistao. Tada ga je trenirao Srbin Radomir Antić koji bez Argentinca nije mogao da zamisli svoju ekipu pa je 1996. stigao do duple krune. Zapao je za oko Interu pa je 1997. uslijedio povratak na Apeninsko poluostrvo i nakon dvije sezone pridružio se zemljacima Nestoru Sensiniju, Matijasu Almiedi, Ernanu Krespu i Huanu Sebastijanu Veronu u moćnom Laciju čiji tadašnji gazda Serđo Kranjoti nije štedio pare da sklopi šampionski tim.
Nakon četiri godine u “vječnom gradu” vratio se u Madrid, ali je imao daleko manju ulogu pa se nakon dvije sezone vratio u Argentinu gdje je potpisao ugovor sa Rasingom. Tu je 2006. završio igračku, a započeo trenersku karijeru. Ostao je samo godinu i potom je preuzeo Estudijantes iz domovine kojeg je odoveo do šampionske titule, prve nakon 23 godine. Zatim je prešao u River Platu gdje je naslijedio Danijela Pasarelu, ali nije izdržao cijelu godinu pa je otišao u San Lorenco. Klupu ovog kluba naspustio je zbog loših rezultata i kritike publike da bi prva evropska trenerska avantura kao po sudbini započela u Italiji.
Januara 2011. postao je trener Katanije da bi iste godine ponovo postao trener Rasinga, a krajem te 2011. sjeo je na klupu “jorgandžija”. Prvu sezonu zavšio je osvajanjem Lige Evrope da bi potom stigao trofej Superkupa Evrope kao i pehar španskog Kupa kralja. Od tada je Atletiko ponovo na velikoj sceni i sa manje poznatim igračima uspio je da stvori jak i kompaktan tim koji se ravnopravno bori sa najbogatijim evropskim klubovima. Treneriranje Atletika prožeto je trofejima, ali i dalje žali za dva izgubljena finala Lige šampiona dok je Primeru uspio da osvoji 2014. Ima tri sina, a Đovani je fudbaler Fiorentine.
