Legendarni fudbaler na klupi slavnog kluba. Tako se najkraće može opisati Zinedin Zidan koji trenira Real Madrid.
Rođen je 23. juna 1972. godine u Marselju i porijeklo vodi iz Alžira. Fudbalom se poečo baviti na ulicama francuske luke u lokalnim klubovima Sen Anri, Septem le Valon, a sa 14 godina odigrao je prvu sezonu u juniorskoj ligi gdje ga je primjetio Kanov skaut Žan Varadu. Zidan je otišao u Kan na šestosedmičnu probu i nakon toga je četiri godine proveo u klubu. Svoju prvu utakmicu u francuskoj prvoj ligi odigrao je sa 17 godina, a svoj prvi gol je postigao 8. februara 1991. pa mu je za nagradu klupski predsjednik poklonio auto. Vrhunac njegove prve sezone u Kanu je bio plasman u Kup UEFA.
Zidan je sezone 1992/93 prešao u Bordo, sa kojim je 1995. osvojio Intertoto kup i igrao u finalu Kupa UEFA naredne godine. Za Bordo su tada nastupali Biksente Lizarazu i Kristof Dugari i taj trio je tokom 1990-ih postao zaštitni znak Bordoa i fudbalske reprezentacije Francuske. Jedan od tadašnjih trenera Bordoa bio je i Slavoljub Muslin koji je imao dosta uticaja na razvoj Zidana.
Odlične partije nisu ostale neprimjećene pa je 1996. prešao u Juventus, tadašnjeg aktualnog osvajača Lige šampiona, za tri miliona funti. Zidan je u ekipi Marčela Lipija postao glavni organizator igre da bi 1998. dobio nagradu za najboljeg fudbalera svijeta, iako je njegov klub poražen u finalu Lige šampiona od Reala. Tokom pet sezona u dresu Juventusa postigao je 24 gola. Godine 2001. Zidan je potpisao četvorogodišnji ugovor sa Realom uz odštetu od čak 76 miliona evra što je i do danas jedna od najviše plaćenih odšteta u istoriji fudbala. Iduće godine osvojio je Ligu šampiona, a upravo je on bio strijelac odlučujućeg gola protiv Bajer Levekuzena, a njegov udarac volejom i dalje se pamti. Proglašen je najboljim igračem svijeta 2003. godine u izboru FIFA i tako je postao uz Luisa Nazarija da Limu Ronalda jedini igrač koji je ovu prestižnu nagradu osvojio tri puta. Posljednju utakmicu za Real odigrao je 7. maja 2006. protiv Viljareala na stadionu Santijago Bernabeu.
Prvu utakmicu za reprezentaciju Francuske odigrao je 17. avgusta 1994. protiv Češke i odmah postigao dva gola. Nastupio je na Evropskom prvenstvu 1996. u Engleskoj, a bio je ključni igrač ekipe koja je dvije godine kasnije na svom terenu stigla do prve titule šampiona svijeta. Isto je ponovio i na EP 2000. dok su se obrukali 2002. godine na Mundijalu u Japanu i Južnoj Koreji kada kao aktuelni šampioni nisu prošli grupu, pri tom ne davši ni gola, a on je zaigrao samo u trećoj utakmici jer je imao problema sa povredom butnog mišića. Nakratko je završio reprezentativnu karijeru 2004. da bi se 3. avgusta 2005. vratio na nagovor selektora Rejmona Domeneka da pomogne ekipi da izbori nastup na SP. protiv Meksika 27. maja zablježio je jubilarni 100. nastup za reprezentaciju i tako postao jedan od četvorice igrača koji su nastupili za Francusku reprezentaciju više od 100 puta (osim njega taj uspjeh su ostvarili Marsel Desai, Didije Dešamp i Lilijan Tiram sa kojima je igao u ekipi).
Sa “trikolorima” je stigao do finala SP 2006. godine u Njemačkoj i ostaće zapamćen jer je u finalnom susretu prvi dao gol iz penala i uz Pelea, Paula Brajtnera i Vavu postao tek četvrti igrač koji je postigao gol u dva različita finala Svjetskih prvenstva, ali je sve zasjenio u 110. minutu utakmice kada je zaradio isključenje nakon što je udario glavom Marka Materacija, koji ga je prethodno uvrijedio. Francuska je finale izgubila nakon izvođenja jedanaesteraca, a Zidan je, uprkos tom incidentu dobio Zlatnu loptu za najboljeg igrača turnira.
Trenerskim poslom počeo je da se bavi 2014. u B timu Reala da bi 2016. imenovan za glavnog trenera. Kada je imao 17 godina upoznao je Veronik Fernandez sa kojom se oženio 1994. i ima četiri sina koja se bave fudbalom. Pošto mu je idol u djetinjstvu bio urugvajski napadač Enco Frančeskoli najstariji sin zove mu se Enco Alan, drugi je Luka, treći Teo i četvrti Elijaz.
